Najaar 2020.

Ik lees Zen en de kunst van het motoronderhoud. Robert Pirsig, schrijver en ik-verteller van het boek beschrijft een maandlange motorreis, van Minnesota naar de kust van Californië. Met zijn zoontje Chris achterop en zijn hoofd vol gedachten reis ik 367 bladzijden met Pirsig mee.
Hoewel in ieder hoofdstuk van het boek een fysieke verplaatsing per motor beschreven staat, gebeurt de ware reis intern. Pirsig herinnert zich in ieder hoofdstuk fragmenten uit het leven van zijn vroegere zelf. Een ‘zelf’ die volgens hem niet meer bestaat, een zelf die is gestorven.
Onder invloed van zijn zoontje Chris, komt Pirsig aan het einde van het boek erachter dat die vroegere zelf nog niet volledig dood is. Chris wijst zijn vader erop dat hij altijd in gedachten is en geen idee heeft waarom ze deze reis maken. Door deze opmerking versmelten heden en verleden plotseling en Pirsig spreekt zichzelf toe:
“In Godsnaam bevrijd hem van deze last! Wees toch weer één mens!” 1
Vanaf dit moment is de oude Pirsig echt dood, hij is weer één geworden. Van verscheurdheid beweegt Pirsig naar eenheid. De fysieke motorreis is zijn middel geworden om weer één mens te worden in plaats van te schipperen tussen twee persoonlijkheden. De reis is ook het middel geweest waarin Chris heeft kunnen aangeven wat hem dwarszit aan zijn vader.
De reis vormt zowel Pirsig als Chris.
Ik herken me in dit verloop. Reizen en de liefde voor reizen hebben mij gevormd, de reis-
narratieven, de reisfilms en de roadmovies zijn de verhalen die mij het meeste aangrijpen, die mij tot op heden hebben gemaakt tot wie ik ben. Daarvan ben ik overtuigd. Het doel is om erachter te komen hoe dat is gekomen.

Wij noemen het weltschmerz.

Deze voorstelling is gemaakt vanuit persoonlijke verhalen waarbij wij collectief onderzoek hebben gedaan naar de thema’s: verslaving en weltschmerz (het lijden aan de onvolmaaktheid van de wereld, wereldpijn).