Kapotte of achtergelaten (restjes van) spullen hebben iets verdrietigs. Omdat ze ooit van iemand waren. Iemand ervan heeft gehouden? Het heeft aangeraakt, het heeft gebruikt, het nuttig heeft gevonden, het heeft gekoesterd. In het kader van mijn afstuderen draag ik zorg voor wat bestaat, maar een thuis heeft verloren.
Ik denk dat spullen en mensen onafscheidelijk zijn. Zonder spullen zou alles anders zijn. We sjouwen graag allerlei spullen met ons mee. The Carrier Bag Theory of Fiction van Ursula K. Le Guin is een pleidooi voor het verleggen van de focus op de masculine held, de jager, naar de verzamelaar, de drager van levensonderhoud. ‘Long-term run’ v.s. ‘short-term thrill’. Le Guin benoemt de draagtas tot noodzakelijke voorwaarde voor het menselijke bestaan.
Het hervinden van de waarde van alle dingen die er zijn, is een tegenreactie op zowel de drang naar vernieuwing en overproductie, als de trend van het kunnen of moeten ontspullen.
Koesteren – interactieve installatie
Koesteren is uitgegroeid tot een werk bestaande uit twee delen. Een performatieve actie, waarbij ik verloren spullen verzamel met een mensgrote verzameltas, gemaakt van gerecycled materiaal. En een interactieve installatie, waarbij bezoekers d.m.v. verschillende handelingen een band opbouwen met één van mijn gevonden dingen.
Via een audiotour vraagt het ding aandacht voor wat het mogelijk heeft meegemaakt. Na het ding goed te hebben bekeken en gevoeld, een leven te hebben omschreven, schoongemaakt en klaar gemaakt te hebben voor een nieuw leven, exposeren de bezoekers hun ding aan de rest van de wereld.
Ik deel mezelf op in stukjes:
Een lichaam dat stilletjes zwijgt,
een hoofd die besluit elders te dwalen.
Een gevoel dat niet aan de oppervlakte kan komen
of juist alle gedachten wegdrijft.
Soms raak ik mezelf even kwijt. Dan kan ik middenin een gesprek m’n gedachte verliezen. Of merk ik achteraf dat ik al een hele tijd honger had. Waar zit ik als een deel van mij niet hier is? Kan ik hier zijn als ik daar ben? Kan ik daar zijn? Kan ik niet hier zijn? Of verschuift het hier altijd met mij?
Theater is de discipline van het zijn. De toeschouwer en het kunstwerk zijn voor één moment echt verbonden. Ze delen het hier en nu en bestaan daardoor alleen in de synthese van het samen, en niet los van elkaar.
Iedereen die er is, is er. En toch blijkt dat we eisen stellen aan ‘er écht zijn’. Opgaan in de omgeving, tot jezelf komen, prikkels actief waarnemen of juist alles laten gaan en je gedachten laten zweven. ‘Er zijn’ is een vorm van wisselwerking tussen het ‘er’ en hetgene dat ‘is’. Wat als de verbinding is verbroken?
Hier
HIER is een beeldend onderzoek waarin ik op zoek ga naar de grens tussen er-zijn en er-niet-zijn. Met vragen en antwoorden in het verschiet vroeg ik aan anderen wat ‘er zijn’ volgens hen is, lijmde ik eierschalen terug aan elkaar, ontdeed ik foto’s van hun afbeeldingen, printte mijn hoofd in verschillende delen, puzzelde mezelf weer aan elkaar, liet woorden verschijnen, zocht de ruimtes van gedachten, bevroor mijn kleren, liet de schaduw de tijd zijn, zag het zwarte gat in een vuurtje, stapte in platte plekken, liet mezelf achter in het bos, in de stad en in mijn eigen atelier en zorgde ervoor dat de ruimte mijn woorden kon vullen en mijn beelden kon beïnvloeden.
